Πολλές φορές στον σύγχρονο «απελευθερωμένο» άνθρωπο φαίνεται πράξη υποταγής βγαλμένη από άλλες παλιομοδίτικες Εποχές να «παίρνεις Ευχή» όπως λέγεται από τον Ιερέα. Ακόμη και σε ανθρώπους της εκκλησίας βλέπεις έντονη διστακτικότητα.
Αλλά ας απαντήσουμε. Η όποια τιμή αποδίδουμε στον Κληρικό δεν είναι επειδή έχει κάτι το υπερ-φυσικό πάνω του, ή έχει κάποια Πνευματική Εξουσία. Η τιμή στο πρόσωπο του ιερέα απορέει από την θέση Διακονίας που έχει μέσα στην Κοινότητα των πιστών.
Εάν δεν δούμε την παρουσία και την προσφορά του Ιερέως έτσι, δηλαδή ως Πατέρα Πνευματικού, που προΐσταται της Κοινότητας των πιστών στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και φροντίζοντας για τις ανάγκες των πιστών κατά το πρότυπο του καλού Ποιμένα που καλείται να φανερώσει στους πιστούς τότε η μορφή του θα παραπέμπει στον μάγο της φυλής, στον ειδήμονα να τηρηθεί ένα Θρησκευτικό τυπικό χωρίς νόημα, σε ένα πρόσωπο βγαλμένο από ένα κακό παρελθόν της ιστορίας.
Το χέρι του Κληρικού δεν το ασπαζόμαστε επίσης γιατί πιστεύουμε πως ο Ιερέας είναι ο Εκπρόσωπος του Θεού στην γη. Ο Θεός δεν έχει Εκπροσώπους στην γη. Εκπροσώπους στέλνουν οι απόντες. Ο δικός μας Θεός ο Χριστός είναι ο κατ’ εξοχήν παρών και ενεργών στην ανθρώπινη πραγματικότητα.
Δεν το ασπαζόμαστε επίσης για να πάρουμε μια αόριστη «ευλογία» και χάρη της Ιερωσύνης. Δεν είναι η Ιερωσύνη κάτι σαν το ηλεκτρικό ρεύμα… να μας «χτυπήσει» να μας μεταδώσει κάποια ενέργεια.
Το χέρι του Ιερέως το ασπαζόμαστε γιατί …εκείνα τα χέρια με το Μυστήριο του Ιερού Βαπτίσματος μας ενέταξαν στον λαό του Θεού, στο σώμα της Εκκλησίας.
Γιατί εκείνα τα χέρια μας κοινώνησαν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και γίναμε ένα μ’ Εκείνον.
Γιατί εκείνα τα χέρια μας ακούμπησαν στον ώμο και μας είπαν πως όλα θα πάνε καλά.
Γιατί εκείνα τα χέρια έβαλαν στο κεφάλι μας το Πετραχήλι για να μας δώσουν τη συγχώρηση του Χριστού και να μας «φωνάξουν» πως ο Θεός είναι γεμάτος έλεος .
Γιατί εκείνα τα χέρια μας έπιασαν «απ’ το μανίκι» στην εφηβεία μας και μας έδειξαν «άγαρμπα» το σωστό γλιτώνοντας μας από κακοτοπιές.
Γιατί εκείνα τα χέρια μπήκαν στην τσέπη του πάπα για να μπορέσει από εκεί να ανακουφίσει πόνο, να χορτάσει την πείνα, να δώσει χαρά σε παιδιά και χαμόγελο σε γέρους.
Γιατί τα χέρια αυτά υψώθηκαν προσευχητικά στον Θεό για εμάς και τις οικογένειές μας όταν είχαμε πειρασμούς, βάσανα, ανάγκες και αρρώστιες.
Γιατί εκείνα τα χέρια μας ευλόγησαν όταν αφήσαμε τον κόσμο αυτό και μας προέπεμψαν στην αιωνιότητα.
Γιατί εκείνα τα χέρια μας Διακόνησαν και μας έδειξαν Εκείνον. Να το Μυστήριο της Ιερωσύνης!
Η συμμετοχή στην θυσία του Χριστού για τον λαό του. Η τιμή δεν προέρχεται από το «αξίωμα». Δεν είναι αξίωμα η Ιερωσύνη Διακονία είναι και μάλιστα πολλές φορές ταπεινή και αφανής και δακρύβρεχτη.
Να γιατί ασπαζόμαστε την δεξιά χείρα του παπά!
